Gdy sprzęgło jest odłączone, pedał 1 obraca się na osi 20 i ciągnie linkę za kolczykiem 2 górnym ramieniem, co obraca widełki zwalniające sprzęgło przez dźwignię 12. Widelec porusza sprzęgłem z łożyskiem wyciskowym wzdłuż tulei prowadzącej. Początkowo wybiera się szczelinę między łożyskiem wyciskowym sprzęgła a płatkami sprężyny dociskowej, co kończy swobodny skok pedału sprzęgła (dźwignia widełek sprzęgła). Podczas skoku roboczego pedału łożysko zwalniające sprzęgło działa na płatki sprężyny dociskowej, wyginając je na pierścieniach oporowych 14 (patrz ryc. 57). Zewnętrzna krawędź sprężyny przestaje naciskać na docisk, a napędzana tarcza odsuwa się od powierzchni koła zamachowego, czyli przenoszenie momentu obrotowego na skrzynię biegów ustaje. W tym samym czasie, gdy sprzęgło jest odłączone, uruchamiany jest serwomechanizm, zmniejszający siłę wywieraną na pedał. Wynika to z faktu, że po naciśnięciu pedału siła z dźwigni jest przenoszona na popychacz 26 (patrz ryc. 58) i podkładka oporowa 25. Kiedy się poruszają, sprężyna 24 jest ściśnięta, a ramię zmniejsza się «H1», a stąd moment trzymania pedału w pierwotnym położeniu. Kiedy przechodzi punkt połączenia z dźwignią serwa «martwy» punkt powstaje ramię «H2», a stąd moment powodujący dodatkowy wysiłek na pedale. Moment ten będzie się zwiększał wraz z dalszym ruchem pedału do określonej wartości.
Po zwolnieniu pedału sprzęgła, pod działaniem ściśniętej sprężyny 24, pedał powraca do swojego pierwotnego położenia, a sprężyna zwalniająca dźwigni 12 cofa widelec i sprzęgło z łożyskiem zwalniającym sprzęgło do ich pierwotnego położenia. Sprężyna dociskowa 12 (patrz ryc. 56), przybierając swój pierwotny kształt, przesuwa tarczę dociskową w kierunku koła zamachowego 7, a napędzana tarcza zostaje zaciśnięta pomiędzy powierzchniami koła zamachowego i tarczy dociskowej.
W sprzęgle z napędem bezluzowym w początkowym położeniu pedału łożysko wyciskowe opiera się o płatki sprężyny dociskowej, co powoduje ich wspólny obrót. Siła docisku łożyska nie powoduje ugięcia sprężyny dociskowej na pierścieniach oporowych, a tarcze sprzęgła pozostają zamknięte. Po zwolnieniu sprzęgła natychmiast rozpoczyna się skok pedału, w wyniku czego zmniejsza się wielkość pełnego skoku smutku. Pełny skok powinien wynosić 125...130 mm i nie powinien przekraczać 160 mm, po czym należy go wyregulować nakrętkami 6 i 7 (patrz ryc. 58).
Bezluzowe łożysko wyciskowe sprzęgła jest montowane z niewielkim luzem promieniowym na sprzęgle, co pozwala na to «pływać», czyli samodzielnej instalacji. Zwiększa to trwałość pary styków: łożyska i sprężyny dociskowej.
Pomimo stałego napięcia wstępnego łożyska na płatki sprężyny dociskowej, jego wydajność jest zachowana przez cały przebieg aż do remontu. Zapewnia to lepsze uszczelnienie łożyska i brak obciążeń dynamicznych, gdy sprzęgło jest odłączone. To ostatnie jest typowe dla napędów ze szczeliną między łożyskiem a płatkami sprężyny dociskowej, gdy w momencie zwolnienia sprzęgła łożysko odczuwa gwałtownie rosnące obciążenia.